Koh Chang, czyli wyspa słonia. Trzecia co do wielkości wyspa w Tajlandii (zaraz po Phuket i Koh Samui). Ponad 70% procent jej powierzchni stanowi las deszczowy, jedna z najbardziej malowniczych wysp na jakich byliśmy.

Na wyspę dostaliśmy się z Ko Samet . Transport spod hotelu do hotelu wyniósł nas 650 batów na osobę. Płynęliśmy z Nuanthip Pier, tym razem wielkim promem, także z busa wysiedliśmy tylko pooglądać widoczki na promie. Wspominaliśmy już, że Tajlandia to najłatwiejszy do zwiedzania kraj, w jakim byliśmy? 🙂

Po dotarciu do hotelu po raz pierwszy od dawna usłyszeliśmy ten hałas – hałas prawdziwej, starej dżungli. Ostatni raz tak głośno było w Khao Sok (swoją drogą to nadal jedno z naszych top miejsc w Tajlandii). Zatrzymaliśmy w TP Hut Bungalows, niedaleko jednego z bardziej popularnych miejsc na tej wyspie – White Sand Beach.

 

I pomimo naprawdę wspaniałego noclegu w środku dżungli, który aż szkoda było opuszczać, po dwóch dniach postanowiliśmy się przenieść w inne rejony wyspy. Bo im dalej na południe, tym więcej plaż. I coraz mniej ludzi. Większość plaż tej wyspy znajduje się właśnie na zachodnim wybrzeżu. Mijamy po drodze Klong Prao Beach, Kai Bae Beach (tę warto zobaczyć) oraz Lonely Beach. Ta ostatnia to dzielnica backpackersów i klimatycznych miejsc. To właśnie tutaj się przenieśliśmy, do Sea Flower Resort.

 

Plaże na Koh Chang są najczęściej długie i wąskie, a fani turkusowej wody mogą być nieco zawiedzeni. Według nas jednakże inne widoki wynagradzają wszystko.

Gdy plaże już nam się znudzą, warto udać się na Kai Bae View Point , z którego roztacza się piękna panorama na pobliskie wyspy.

 

Na jedną z nich zresztą się udaliśmy. Kajakiem. I to jedno z fajniejszych doświadczeń w tym miejscu. Kajak wypożyczyliśmy z lokalnej wypożyczalni (przy Kai Bae trochę ich jest), cena to 100 batów za godzinę. Płyniemy kajakiem, wokół górska sceneria, las deszczowy, a przed nami bezludna wyspa. Bo Koh Man Nai jest całkiem bezludna. Uczucie bycia samemu w takim miejscu to coś wspaniałego. I to są właśnie te doświadczenia, które ciężko opisać i ciężko sfotografować. Po prostu trzeba to przeżyć.

W związku z tym, że 70% wyspy pokrywa las deszczowy, poruszamy się po niej tylko po wybrzeżach. I nie ma drogi na skróty, wyspę trzeba okrążyć, bo przez las deszczowy nie przejedziemy. I to jest coś, co naprawdę widać. Wyspa jest zachowana niemal w idealnym stanie, wiąże się to też z tym, że niestety niektóre miejsca ciężko znaleźć (niektóre wejścia na plaże znajdowaliśmy tylko dlatego, bo zauważyliśmy mnóstwo zaparkowanych skuterów!), albo mapy google ich nie pokazują. Najlepszą opcją jest więc wypożyczenie skutera (koszt to 250 batów za dzień) i jazda przed siebie. Wtedy odkrywamy najpiękniejsze miejsca. I tutaj ważna informacja – wyspa ze względu na jej ukształtowanie jest ciężka do jazdy. Nie na pierwszy raz 🙂

Aby przejechać całe wschodnie wybrzeże potrzebowaliśmy całego dnia, od rana do późnego popołudnia. W najdalszym punkcie naszej podróży nawigacja pokazywała nam do domu 45km.

Zaczęliśmy od Khlong Nonsi Waterfall. Zresztą jest to niejedyny wodospad na tej wyspie – warto też zajrzeć do Khlong Phlu czy Than Mayom. Obecnie poziom wody w nich nie jest najwyższy, ale sama droga do wodospadu przez dżunglę i to w samotności – bo to naprawdę puste miejsca! – to coś wspaniałego. Droga do tego pierwszego była dosyć wymagająca, dlatego do takiej wyprawy koniecznie dobre buty (nie klapki!).

Droga wschodnim wybrzeżem chwilami bywała jak z innego świata – nic, tylko lasy, palmy i morze. My znaleźliśmy pośród tych nicości kilka fajnych miejsc, w których zatrzymaliśmy się na obiad. Warto dodać też, że na większości wysp restauracje to małe rodzinne biznesiki, najczęściej „w domu” u właścicieli. Postanowiliśmy zajechać do Fishing Village, czyli małej rybackiej wioski na wodzie. Miejsce niesamowite, z widokiem na dżunglę i lasy namorzynowe, coś co widzieliśmy dopiero pierwszy raz. Po drodze w to miejsce mijaliśmy setki małpek.

Aby nieco się ochłodzić udaliśmy się do jedno z dalej wysuniętych punktów – Long Beach. Jechaliśmy tam przekonani, że zastaniemy po prostu ładną plażę. Tymczasem aby się tam dostać, trzeba było pokonać kilka wysokich skał i dosłownie przejść przez morze w wodzie po pachy. Plaża bardzo, bardzo wąska. I po raz kolejny jedno z bardziej dzikich miejsc, w jakich byliśmy. Jedno z fajniejszych miejsc na wyspie!

Oprócz powyższych aktywności na wyspie znajdziemy multum innych – snurkowanie, wycieczki na pobliskie wyspy, trekking przez dżunglę. Jest co robić i na pewno warto tu przyjechać. I choć początkowo myśleliśmy, że to będzie nasz mały przystanek w drodze na pobliskie mniejsze wyspy, Koh Chang rozkochało nas w sobie i na pewno na długo pozostanie w naszych sercach.